VI

/Alek/

Świąteczni dni spędziłem sam w towarzystwie pizzy i piwa. Nawet nie było z kim umówić się na intensywne spotkanie we dwoje. Wszyscy cieszyli się magią Bożego Narodzenia, spędzając ten czas z rodziną. Zazwyczaj również tak robiłem, ale od kiedy postanowiłem rozwieść się z Natalią pokazując, że mam za nic to, co nas łączyło, nie miałem prawa wymagać od niej, by gotowała mi barszcz z uszkami czy przygotowywała makową struclę. Blondynka razem z dziećmi pojechała do dalekiej krewnej, mieszkającej we centralnej Polsce, a ja zostałem sam. Żal mogłem mieć tylko do siebie. Bałem się, że ten świąteczny czas będzie ciągnął się w nieskończoność, ale wcale nie było tak źle, bo już drugiego dnia mieliśmy popołudniowy trening. Najgorzej będzie przetrwać mi sylwestrowy wieczór, bo nie mam żadnych planów, a moja jedyna alternatywa w postaci smukłego ciała Izy jest nie do zrealizowania. Blondynka zapewne teraz szusuje po alpejskich stokach i ma w dupie fakt, że nie mam co ze sobą zrobić. Sam zastrzegłem jej, że nasze relacje nie mają prawa zaprowadzić nas gdzie indziej, niż na wyżyny rozkoszy podczas każdego spotkania. Miałem szczęście, że rozumiała to bez szemrania. Nie wszystkie dziewczyny są takie. Do dziś dnia odbijają mi się głowie frazesy o tym, że ktoś tam się we mnie zakochał, a ja okazałem się dupkiem. Nie mam sobie nic do zarzucenia, bo nikomu nigdy niczego nie obiecywałem. Nie wiem co się ze mną dzieje, ale ostatnio nie pojawiło się żadne nowe ciało w zasięgu mojej męskości. Izabela się nie liczy, bo ona po prostu jest i pewnie jeszcze długo będzie. Chodzi mi o to, że spory czas już nie mogłem zrobić wrażenia na żadnej nowej dziewczynie. Od razu z grymasem na twarzy przypominam sobie Podpromie i pannę Lipińską. Spirytus z niej nie dziewczyna, ale kompletnie olała moją osobę. W normalnej sytuacji już mógłbym zapisać ją po stronie „zaliczone”, ale kompletnie nie wiedziałem jak do tego podejść. Rozum podpowiadał, bym sobie odpuścił i dał spokój. Tak też niestety będę musiał zrobić, bo nie mam pola do popisu. Rozpamiętując tamtą sytuację, zostałem wyrwany pukaniem do drzwi. W głowie pojawiła się myśl, że to Izabela zrezygnowała z wojaży i postanowiła ucieszyć moją osobę. Z radością pojawiłem się przy wejściu. Ku mojemu niezadowoleniu, w drzwiach stał Igła z tym swoim wiecznie przyklejonym uśmiechem do buzi. Ja też nie należę do osób o pesymistycznym nastawieniu do życia, ale dziś byłem nie w humorze i nie miałem ochoty na rozmowy z przyjacielem z drużyny.

-Mam dla ciebie pewną propozycję. 30 grudnia bądź gotowy koło godziny 20, to zabierzemy cię z Iwonką na sylwestrową noc do naszych znajomych.- tak wiem, powinienem być wdzięczny za to, że o mnie pomyślał, ale nie miałem ochoty na zabawy sylwestrowe w gronie znajomych Krzyśka. Nie to, żebym coś do nich miał, ale po prostu ja nie nadaję się do takich zabaw. Nie lubię siedzieć w domu, sączyć wódkę z kieliszka i od czasu do czasu pobujać się do kawałka lecącego z programu „Sylwester z dwójką”.

-Wejdź do środka, nie będziemy rozmawiać w wejściu.- w środku niestety panował totalny bałagan, ale nie miałem głowy do świątecznych porządków. Krzysiek o mały włos nie poślizgnął się na kawałku pizzy, ale nie skomentował tego.

-Dzięki ci za pamięć o mnie, ale raczej nie skorzystam. Po pierwsze to twoi znajomi i źle czułbym się w waszym towarzystwie, a po drugie nie mam ochoty na imprezy. Jedźcie oboje z Iwonką i bawcie się dobrze.- starałem się najmilej jak to tylko możliwe odmówić, ale z nim nie da się tego załatwić w prosty sposób. Jest uparty jak osioł i jak już sobie coś założy to naprawdę ciężko go przekonać do swojego zdania albo do tego, by odpuścił.

-Będziesz źle czuł się w towarzystwie Mariusza czy Winiara? Owszem, będzie trochę nieznanych ci twarzy, ale przecież to nie będzie stanowić dla ciebie problemu, bo jesteś zbyt otwartym człowiekiem, by się czymś takim przejmować. Widzę Alek, że po rozstaniu z Natalią nie możesz sobie znaleźć miejsca, ale teraz już za późno, by się zastanawiać czy podjęło się słuszną decyzję. Sam chciałeś od niej odejść, więc nie możesz mieć pretensji, że spędzałeś święta samotnie.- nie miałem do niej żadnych pretensji ani też nie zastanawiałem się czy podjęta przeze mnie decyzja jest słuszna. Dla innych może nie, ale dla mnie najlepsza z możliwych.

-A gdzie to w ogóle jest?

-W Gdańsku. Mamy taką dobrze zgraną paczkę razem z piłkarzami ręcznymi i akurat wypadło, że w tym roku sylwestra spędzamy u jednego z nich. No to, co dasz się wyciągnąć?- Gdańsk? Uśmiecham się pod nosem. Z Gdańska pochodzi przecież nasz nowy fizjoterapeuta i jego wiecznie rozsłoszczona córka. Znów złapałem się na tym, że o niej myślę. Żeby jeszcze było o kim. Takich dziewczyn jak ona to ja mogę mieć na pęczki, a na dodatek żadna z nich mi nie odmówi. Może właśnie dlatego, że mi odmówiła, to nie mogę o niej zapomnieć? Na pewno połechtała moje „ego”, a nie jest to przyjemne uczucie. Przez nią poczułem się lekko niedowartościowany. Nad czym ja się w ogóle zastanawiać?! Źle ze mną skoro zaczynam przejmować się takimi smarkulami. Chyba zdecyduję się na ten wyjazd z Ignaczakami. Zaraz po nowym roku ruszę na jakieś dicho, bo to nie może być tak, że pod nieobecność Izy ja nie mam co ze sobą zrobić.

-No to niech ci będzie. Poczekaj zrobię ci coś do picia, a ty w tym czasie powiesz mi więcej szczegółów.- a szczegóły były coraz bardziej zadziwiające z każdą chwilą bowiem pojawiła się realna szansa na to, że na mojej drodze znów stanie rozwrzeszczana Tola. Że ja wcześniej nie skojarzyłem, że piłkarzem ręcznym mieszkającym w Gdańsku jest Marcin Lijewski, a jego córka przyjaźni się z blondynką.

-Nawet się nie łudź, że Młoda i jej przyjaciółka będą spędzać sylwestra ze starymi dziadkami.-rzuca we mnie poduszką. Nie dość, że kleję się do podłogi, to jeszcze wylałem kawę.

-Zaraz dostaniesz szmatę i będziesz to zmywał. A co do tych dziadków, to mów o sobie. Ja cały czas czuję młodo.- co z tego, że na kark w marcu wskoczy mi 30 lat? Można powiedzieć, że świadomość ponownego stanu kawalerskiego dodaje mi skrzydeł.

-Ale przyznaj szczerze, że miałeś na nią ochotę?- on to zawsze wyskoczy z pytaniem, że aż w pięty wchodzi. Jeśli powiem, że osoba Lipińskiej spłynęła po mnie jak woda po kaczce, to Krzysiek i tak mi nie uwierzy. Znowu jak powiem, że przez myśl przemknęła mi wizja nic nie znaczącej przygody, to Ignaczak zrówna mnie z ziemią.

-Krzysiek nie fantazjuj, tylko bierz się za szmatę i ścieraj tamtą plamę, bo to twoja sprawka.- migam się od odpowiedzi na to pytanie, a libero nie drąży dalej tego tematu.

Możesz zgro­madzić przeróżne skar­by, ale naj­cenniej­szym jest praw­dzi­wy przyjaciel.

/Tola/

Tyle planów na tę ostatnią noc w roku i wszystko jak zwykle jebnęło w gruzach. Zawsze mamy z Kingą takie szczęście, że kiedy wszystko misternie sobie zaplanujemy, to nic z tego nie wychodzi. Co tym razem stanęło nam na drodze? Choroba! Paskudne przeziębienie dopadło moją przyjaciółkę i nie ma szans na to, by szatynka ruszyła się z łóżka. Nie mogę zostawić jej w takim stanie samej, dlatego wystroiłam się w specjalnie zakupioną na tę uroczystość kieckę i wędruję w kierunku jej domu. Tata mówił, że lepiej byłoby wziąć taksówkę, ale oczywiście nie posłuchałam go i klnę pod nosem na swoją głupotę. Widział ktoś dziewczynę w takiej sukience i niebotycznie wysokich, bo aż trzynastocentymetrowych szpilkach w może nie mroźny, ale jednak zimny wieczór? Już dwa samochody przejeżdżające obok mnie dawały po sygnałach. Na pewno za kierownicą tych aut siedzieli napaleni samce ze zbereźnymi myślami.  Od akcji w Rzeszowie mam dość chamskich podrywów. Dziś miałam się przełamać na imprezie, ale jak widać nie jest mi to pisane. Może to i lepiej, bo przynajmniej przed maturą ustrzegę się przed toksycznymi związkami. Kiedy zapukałam w orzechowe drzwi domu rodziny Lijewskich, po ich drugiej stronie pojawił się Kacper.

-Siema młody!- mamy z małym specjalne przywitanie, ćwiczone już od jakiegoś czasu. Kinga i jej młodsze rodzeństwo są dla mnie na dobrą sprawę namiastką tego, czego mi zabrakło w życiu. Mama mi powtarzała, że nie nadawałabym się do roli siostry, bo zbyt wiele rzeczy musi się kręcić wokół mnie bym była szczęśliwa. Owszem, lubię postawić na swoim, ale obcując na co dzień z silnym charakterem Kingi, musiałam nauczyć się sztuki kompromisu. Jestem przekonana, że odnalazłabym się w roli siostry, ale miałam pecha, że inaczej widzieli to moi rodzice. Teraz już na wszystko jest za późno. No nie mogę przewidzieć czy moja mama nie postanowi postarać się o dziecko ze swoim chłoptasiem, ale to już będzie zupełnie inna sytuacja i wolę się na razie nad nią nie zastanawiać.

-A Kinga ma czerwony nos jak Rudolf z bajki!- Kacper ekscytuje się tym, że jego starsza siostra podczas choroby nie wygląda najlepiej. Zdążyłam jedynie zdjąć buty, a on już ciągnął mnie do jej pokoju, trzymając w ręku paczkę chusteczek.

-Co ty tu robisz?- chrypi jak stare prześcieradło. Chcę się nad nią nachylić i przywitać buziakiem w policzek, ale jej stanowczy ruch głową mi to odradza. Siadam na pufie obok łóżka i z należytym współczuciem wpatruje w jej oblicze.

-No chyba nie myślałaś, że zostawię cię samą. Mam nadzieję, że masz na kompie jakiś wyciskacz łez, to sobie obejrzymy, a o północy złożymy życzenia i się ewakuuję. Odpowiada ci taki plan?- nie ma innego wyjścia, musi odpowiadać. Nie po to szłam w tych niewygodnych szpilkach, sama się teraz zastanawiam po co, by Lijewska miała mnie wyprosić. Wyraźnie widzę, że podoba jej się opcja spędzenia ze mną tego wieczoru. Oznajmia mi ledwo dosłyszalnym głosem, że w jej domu za chwilę zbierze się tłum ludzi, którzy będą wspólnie oczekiwać na rok 2013. Jak się domyśliłam, byli to znajomi państwa Lijewskich, pochodzący z różnych sportowych środowisk. Nie zdziwię się, gdy chcąc skorzystać z toalety natknę się na Winiarskiego czy Ignaczaka. Już słyszę jego rozbawiony głos, dobiegający z dołu.

-Na parapecie leży mój laptop, a na ostatniej półce jest płyta z filmem. Wypożyczyłam niedawno „Odrobinę nieba”, ale jeszcze nie miałam okazji obejrzeć. W tej szafce po lewo są też ciastka i chipsy.- standard. Ja też w swoim pokoju mam „pancerną” szafę, w której przechowuje zapasy pustych kalorii. Wykonałam wszystkie polecenia Kingi i z laptopem na kolanach siedziałam obok niej na łóżku, wpatrując się z zaciekawieniem przygody bohaterów filmu.

-Ej ten koleś byłby nawet całkiem w pytkę, gdyby nie ten garnek na głowie.- jeden z głównych bohaterów wygląda na naprawdę przystojnego mężczyznę, ale jego fryzura woła o pomstę do nieba. To tak trochę jak z Winiarskim. Facet jest po prostu ideałem, o pięknym spojrzeniu, ale ewidentnie podejmuje zbyt często złe decyzje u fryzjera.

-Jesteś okropna. Zobacz jak oni się kochają…- fakt, kochają się. Szkoda tylko, że grana przez Kate Hudson bohaterka zdała sobie sprawę z tego, że jest zdolna do miłości dopiero na łożu śmierci. Powiem szczerze, że prowadzone przez nią życie przed chorobą w pewnym stopniu mi odpowiada. Ja też spotykając faceta, nie zakładam od razu w wyobraźni białej sukienki i nie snuję planów na świetlaną przyszłość. Problem polega na tym, że takie życie jest fajne do momentu, w którym zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy sami i jest nam z tym źle. Czy mi jest teraz samej źle? Absolutnie nie. Mam niespełna 19 lat i nie muszę się martwić z braku posiadania stałego partnera. Widząc, ile problemów mają moje koleżanki w stałych związkach dochodzę do wniosku, że to nie jest dla mnie najlepsza opcja. Przynajmniej nie na kilka miesięcy przed maturą.

-Może zejdziesz na dół i powiesz Justynie, by dała nam jakiś napój i coś do zjedzenia, bo już mnie muli od tych chipsów.- dobra, dobra. Tu niby gada o żarciu, a tak serio to chce się ogarnąć po łzawej końcówce filmu. Nie powiem, ale ja też się wzruszyłam. Jeden z lepszych filmów obejrzanych w ostatnim czasie.

-Niech ci będzie. Jest już prawie 22, a towarzystwo na dole zupełnie nie cichnie. Mają łby do picia, nie ma co.- dopiero kiedy film się skończył i zaczęłam orientować się w tym, co dzieje się wokół mnie przypomniałam sobie, że na dole trwa impreza sylwestrowa 30+. Podniosłam swoje zacne cztery litery i zeszłam po schodach na dół. U ich kresu spotkałam rozłożonego Krzyśka Lijewskiego. W salonie na prowizorycznym parkiecie wirowało kilka par, wśród nich pani Justyna z mężem. Musiałam jej dać jakiś znak, by przerwała tańce i przyszła do mnie. Mam na to swój sposób.

-O Boże…- zawsze gdy chce zwrócić na siebie uwagę udaję, że o coś się potknęłam lub uderzyłam. Głośno wtedy wzdycham, zaznaczając tym samym swoją obecność. Problem w tym, że mój głos zginął w dźwiękach muzyki zespołu Boney M. Ktoś jednak usłyszał. Przed moimi oczami wyrosła postać Akhrema z tym jego szelmowskim uśmiechem i pewnością w oczach. Poziom adrenaliny wzrósł w moich żyłach okropnie.

-Czułem, że jeszcze kiedyś się spotkamy. W pobliżu nie ma twojego ojca, więc może być zabawnie.- od mojego ojca to niech się trzyma z daleka! Chciałam go wyminąć i wejść po panią Justynę, ale ten dupek złapał mnie za nadgarstek i uniemożliwił jakikolwiek ruch.

-Puszczaj mnie!- krzyknęłam tak głośno, że teraz usłyszeli mnie wszyscy. Na górze schodów pojawiła się nawet Kinga. Musiałam zabrzmieć naprawdę przerażająco, skoro zdecydowała się na wyjście w ogólnym nieładzie i pidżamie z Myszką Mickey.

-yyy co się dzieje?- o to samo chciałabym zapytać. Co on w ogóle tu robi?!

-Przyszłam do pani, bo Kinga prosiła o coś do picia i jedzenia. Pan Alek chyba za dużo wypił i coś sobie ubzdurał względem mojej osoby. Będzie chyba lepiej, jeśli wezmę co trzeba i wrócę na górę.- nie czuję się zbyt komfortowo, gdy tyle par oczu wpatruje się w moją osobę. Jak zwykle muszę coś odwalić i być w centrum zainteresowania. Przybrana mama Kingi zabrała mnie do kuchni i obdarzyła wszystkimi wcześniej wymienionymi przeze mnie produktami. Czeka mnie teraz powrót na górę i prawdopodobne spotkanie z białorusińskim lowelasem. Mogłam się spodziewać różnych reakcji z jego strony, ale nie tego, że zaoferuje mi pomoc.

-Nie trzeba, poradzę sobie.- odpowiadam spokojnie, gdy chce wziąć ode mnie tacę, ale on i tak nie daje za wygraną. Nie chcę się z nim przepychać, bo wtedy ucierpieć by mogły na tym szklanki z posagu Kingi, a ona by mi tego nie darowała. Oddaję mu srebrną tacę i podążam za nim z dzbankiem jabłkowego soku w ręku.

-Zejdźcie do nas na toast o północy!- już kiedy byliśmy przy samych drzwiach do pokoju Lijewskiej, usłyszeliśmy głos jej ojca.

-Dlaczego jesteś taka na mnie cięta?

-Bo gdy na ciebie patrzę, to widzę zapatrzonego w siebie macho, który uważa się za króla życia. Jako zawodnik jesteś ekstra i wiele dobrego dajesz ze swojej strony drużynie, ale jako człowiek to chyba nie do końca masz się czym pochwalić. Masz dwoje dzieci i nagle doszedłeś do wniosku, że masz ich w dupie. Święta nie jestem, ale na własnej skórze poczułam co to znaczy rozbita rodzina i po prostu szkoda mi twoich dzieci…- tyle miałam mu do powiedzenia. Postawiłam dzbanek z sokiem przy drzwiach i odebrałam od niego tacę. Lepiej, żeby Kinga nie widziała go w swoim pokoju, bo zacznie się niepotrzebne gadanie na jego temat, a jest to ostatnia rzecz, którą chciałabym robić na kilka chwil przed rokiem 2013.

-A już myślałem, że mam do czynienia z konserwatywną dziewicą. Mówił ci ktoś kiedyś, że ślicznie wyglądasz jak się złościsz?- nic do niego nie dociera, a ja nie mam już siły. Weszłam do pokoju, zamykając mu przed nosem drzwi. Po ich drugiej stronie odetchnęłam  ulgą.

-Czy mi się wydawało czy na dole jest Akhrem?

-No jest, ale proszę cię nie rozmawiajmy o tym. Już i tak wedle przesądu będę miała zjebany rok następny, więc nie pogarszajmy sytuacji. Schodzimy na dół na tost czy zostajemy w twoim pokoju?- w duchu modlę się, by Kinga wybrała opcje uczczenia nowego roku lampką szampana w jej gniazdku. Liczę na to, że bez problemu wyczyta stan mojego ducha i podejmie właściwą decyzję.

-A co nam szkodzi zejść na dół? Co prawda wyglądam chujowo, ale oni na dole teraz pewnie nie lepiej, więc nie będę się zbytnio wyróżniać.- no tym razem telepatia nie zadziała. Na dobrą sprawę to ona nie wie, że wolałbym nie wchodzić w drogę Akhremowi, więc nie ma się co dziwić, że nie uwzględniła w swojej decyzji tej opcji. Szczytem marzeń nie jest dla mnie przebywanie w jego obecności, ale przecież jak ten dzikus nie będę siedziała w pokoju Kingi i czekała na jej powrót. Stop! Nie mogę sobie pozwolić na to, że będę uzależniać swoje działanie od Białorusina. Podejrzewam, że gdy tata przeprowadzi się już na stałe do Rzeszowa, to będzie się kręcił w jego towarzystwie, a tym samym i ja będę skazana na widywanie jego pewnego siebie wyrazu twarzy. Jak będę się od niego za wszelką cenę izolować, to katorgą staną się dla mnie wyjazdy do ojca, a tego przecież nie chcę…

…oswajanie się z Alkiem trwa w najlepsze, bo wytrzymałam z nim już 15 minut i nie posłałam gromowładnego spojrzenia, a to już coś. Co prawda cały czas obracałam się blisko Krzyśka i Kingi, ale mimo wszystko zachowywałam się naturalnie dochodząc do wniosku, że jego obecność w obrębie kilku metrów aż tak bardzo mi nie przeszkadza, jeśli się do mnie nie odzywa i nie próbuje mnie poderwać. Kiedy wybiła północ i przywitaliśmy wspólnie 2013 rok, posypały się życzenia na nadchodzące 365 dni. Oczywiście w przypadku moim i Kingi królowało słowo „matura” odmienione chyba przez wszystkie przypadki.

-Ja wam nie będę truł na temat wyniku na maturze i dostaniu się na wymarzone studia, bo pewnie Cinek zrobił to wystarczająco dokładnie. Ja wam dziewczynki życzę spotkania na swojej drodze wspaniałych facetów, którzy na stałe zadomowią się w waszych sercach i znajdziecie przy nich szczęście. Mi możecie życzyć tego samego tyle tylko, że z kobietą. Umówmy się, że za rok o tej porze będziemy spędzać sylwestra w towarzystwie drugich połówek. Przystajecie na taką opcji- i jak tu nie kochać Krzyśka Lijewskiego? Gdyby się trafił na mojej drodze taki facet, to nie czekałabym wcale do stycznia 2014 roku, tylko brała z miejsca.

-No wiesz Krzysiek, my mamy jeszcze dużo czasu, ale u ciebie 30 na karku. Jak ojciec był w twoim wieku, to miał już trójkę dzieci. Co Pan Bóg da to będzie, ale jakimś ciasteczkiem to bym nie pogardziła. Wszystkiego dobrego w nowym roku kochany wujciu.- obie jednocześnie znalazłyśmy się w jego ramionach. Ja dorzuciłam udanych mistrzostwa świata rozgrywanych na teranie Hiszpanii w połowie stycznia. Kiedy już miałyśmy wracać na górę, na mojej drodze stanął Alek. Kinga jak ostatni zdrajca uciekła na górę i zostawiła mnie z nim sam na sam. Dosłownie, bo reszta towarzystwa bawiła się w salonie.

-Ładnie to tak nie złożyć sobie życzeń z wszystkimi?- fakt, może i niezbyt kulturalne, że ominęłam tylko jego, ale po co miałam sobie psuć humor? Trochę mnie zagiął jednak i sprawił, że zrobiło mi się wstyd.

-No to wszystkiego dobrego, udanego sezonu.- powiedziałam trochę na odwal się i chciałam go wyminąć, ale oczywiście nie pozwolił mi na to. Pewnie, ale jednocześnie delikatnie przytrzymał mnie za nadgarstek, uniemożliwiając odejście.

-Zapomnę o tym, gdy pozwolisz się zaprosić do tańca.- zrobiłam oczy wielkości piłeczek do ping-ponga. Z drugiej strony jeden taniec, to przecież nic takiego i dla spokojnego sumienia byłam w stanie to zrobić. Kiwnęłam głową po chwili, a on ujął mnie za dłoń i poprowadził na sam środek miejsca przygotowanego do tańca. Podszedł szybko do Winiarskiego, który odpowiadał w tym momencie za muzykę i szepnął mu coś do ucha. Ten tylko się uśmiechnął. Po chwili z głośników popłynęła piosenka Backstreet Boys. Nie wiem skąd wiedział, że kawałek „ I want if that way” jest moim ulubionym, ale ma za to u mnie dużego plusa. Chociaż może to bardziej zasługa Winiarskiego, że wiedział co puścić, ale nie było to ważne w tym momencie. Dałam się ponieść. Brunet tańczył wspaniale. Miałam wrażenie, że tym tańcem chciał mi coś powiedzieć. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy i nawet, gdy piosenka się już skończyła, nie wyswobodziliśmy się ze swoich objęć. Pierwszy raz od kiedy go znam, miałam ochotę go pocałować. Mając na milimetry jego usta, a za sobą kilkanaście osób wpatrzonych w nas jak w obrazek spanikowałam i uciekłam, a w głowie kołatały mi się słowa „ You are ma fire, you are desire”, które siatkarz śpiewał mi wprost do ucha…

Podczas każdego tańca, któremu oddajemy się z radością, umysł traci swoją zdolność kontroli, a ciałem zaczyna kierować serce.

~*~

Jadę już na oparach, a tu tyle nauki jeszcze przede mną, że chyba nie wyrobię. Czerwiec i nauka ? To nie jest dobre połączenie…

Wybijcie mi z głowy tragiczne wydarzenia na tym blogu, bo miało być lekko i przyjemnie…

Pozdrawiam i do napisania :***

Urywki, urywki...

-Bo pomyślę sobie, że nie mogłaś się doczekać spotkania ze mną. Do tego jeszcze przyszłaś z kwiatami, jak miło.

-No co? Przydupas mamy chce zawiązać ze mną jakiś kontakt i robi co może, by się ze mną spoufalić. Nawet odstąpił mi swój wóz za cenę wolnej chaty. Nawet nie chcę myśleć o tym, co się dzieje teraz w sypialni, w której jeszcze nie dawno widziałam szczęśliwą minę ojca i rozanielony uśmiech matki.

-...stanęłam na palcach jak najwyżej mogłam, by pocałować jego policzek, a ten się musiał tak przekręcić, że nasze usta spotkały się. Od czubka głowy po najmniejszy palec u stopy przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Z początku miałam pewne obawy, ale nie odsunęłam się. Dałam się pocałować, a potem zaczęłam pocałunki oddawać. Cholera jasna, za szybko!!!