V

/Tola/

Amant od siedmiu boleści kurwa! Co to w ogóle miało być?! Jego tekst rodem spod blokowiska sprawił, że chciało mi się wybuchnąć śmiechem na cały głos. A na rozmaitych forach czytałam, że to taki pies na baby i, że żadnej nie przepuszcza. Żadna też nigdy zbyt mu się nie opiera. No jak one lecą na takie teksty, to naprawdę zastanawiam się jak muszą wyglądać te dziewczyny i co muszą mieć w głowie. Pewnie typowe puste lale, dla których liczy się z tylko noc z nadzianym i do tego sławnym facetem. Mnie takie historie nie ruszają. Jestem z siebie dumna, że nie dałam się mu podejść jak naiwna dziewczynka. Niech sobie nie myśli, że każda jest na jego skinienie. Nawet jakby ktoś mi powiedział, że takiej partii się nie odmawia, to ja i tak nie zmienię zdania, że nadęty buc z niego i tyle. Jeszcze jak się na mnie patrzył, jak siedziałam na hali i czekałam na ojca. Jestem ciekawa co by powiedział gdyby wiedział, że nowy fizjoterapeuta to mój ojciec? Pewnie by się tym nie przejął, ale na wszelki wypadek uznałam, że lepiej go o tym poinformować, by czasem nie przyszło mu do głowy traktować mnie jako tej niezdobytej twierdzy. Kiedy widziałam, że tata kończy swój wykład o tym jak będzie wyglądać ich wspólna praca, wstałam z miejsca i zbliżałam się w stronę siatkarzy. Gdy byłam wystarczająco blisko, tata zauważył moją obecność i zrobił coś, za co będę mu chyba wdzięczna do końca życia. Szczerze powiedziawszy to nie wiedziałam jak się zabrać za autoprezentację, by zagrać mu na nosie, ale ojciec wyszedł mi z pomocną dłonią.

-Warto też, żebyście poznali trochę mojego prywatnego życia. To jest moja córka Tola, która zna się zdecydowanie bardziej na sporcie niż ja i pewnie będzie teraz częściej gościć na waszych meczach..- no to ostatnie zdanie to już mógł sobie darować, bo podejrzewam, że właśnie w oczach siatkarzy zostałam odebrana jak napalona hotka. Krzyśka Ignaczaka zdążyłam już kiedyś poznać, ale to były lata świetle temu i od tamtego czasu nie chodzę już warkoczem do połowy pleców.

-Pewnie trenuje kingboxing albo jakąś inną sztukę walki.- no i po jaką cholerę on się odzywa? Jego słowa jednak na nikim nie zrobiły wrażenia, może z wyjątkiem mojego taty, który spojrzał na Alka podejrzliwie. Ja zaś czułam na sobie intensywny wzrok Igły.

-Uprzedzę pytanie i powiem, że moja osoba była przez pana widziana w domu państwa Lijewskich jakieś 4 lata temu.- dokładnie to jakoś we wrześniu to było. Z tego co mówiła Kinga, to piłkarze ręczni i siatkarze zaprzyjaźnili się w Pekinie i potem tak ruszyła machina wzajemnej adoracji, że w dostępnych dla wszystkich terminach odbywały się wspólne spotkania przy grillu czy ognisku. Na jedno kiedyś zostałam zaproszona przez pana Marcina i tak wyszło, że grillowałam kiełbaskę Michałowi Winiarskiemu, a Łukasz Kadziewicz częstował piwem 15-letnią dziewczynkę.

-No właśnie czułem, że gdzieś już cię widziałem. Miałaś wtedy taki zajebisty warkocz i kiedy tańczyłaś w parze z Kinią, to tak śmiesznie biłaś ją nim po twarzy.- kurwa, wychodzę. Czuję się skompromitowana do granic możliwości. Ostatnie słowa rzeszowskiego libero zostały wykorzystane przeciwko mnie. Kto wytoczył ciężkie działa? Oczywiście, że Akhrem.

-Jakie to smutne, gdy dziewczyna musi tańczyć z dziewczyną. Brak powodzenia doskwiera? Może nie warto wybrzydzać?- wyraźnie piję do sytuacji między nami sprzed niespełna godziny.

-Może nie warto wpierdalać się w nie swoje sprawy?!

-Tola! Jak ty się zachowujesz?!

-Alek! Coś ty się jej tak uczepił?!- ja dostałam reprymendę od ojca, a on od Nowakowskiego. Byliśmy niby kwita, ale czemu cały czas miałam wrażenie, że sytuacja nie jest wyjaśniona do końca. Dla bezpieczeństwa postanowiłam wyjść z hali i się przewietrzyć. Nie pierwszy raz przynoszę wstyd ojcu, ale nic nie poradzę, że u mnie co w sercu to na języku i jak mnie ktoś prowokuje, to nigdy nie pozostaje dłużna. Wszystko byłoby w porządku i pewnie olałabym fakt, że Białorusin tak się zachowuje, ale nie mogę ogarnąć, że mężczyzna w jego wieku może mieć taki dziecinne podejście do sprawy. To prawie tak, jakby mój tata powiedział do jakiejś kobiety „Czy bolało jak spadałaś z nieba aniołku?”. Facet ma dzieci i powinien trzymać jakiś poziom zachowania, ale jak widać wszystko spłynęło między nogi. Szkoda, bo od kiedy pamiętam to myślałam, że jego rodzina to ta z serii „forever”. Moja też miała taka być, ale nie wyszło. Znajdując się na zewnątrz hali, wygrzebałam z torebki paczkę mentolowych, którą noszę zawsze przy sobie na wypadek sytuacji kryzysowej. Jestem zdenerwowana i chyba na chwilę obecną nie ma innego sposobu na to, bym uspokoiła nerwy.

-Tatuś wie, że jego córeczka jara za jego plecami?- grrr! Znowu on. Czy on nigdy nie da mi spokoju?! Wściekła wyrzuciłam niedopałek i przydeptałam kozakiem. Złapałam głębszy oddech i podeszłam do niego, cedząc palcem prosto w jego klatkę piersiową.

-Jak chcesz sobie podciągnąć statystyki i mnie zaliczyć to powiedz mi to prosto w oczy. Można powiedzieć, że znam cię kilka godzin, a niesamowicie mnie wkurwiasz. Żadnej nie przepuścisz?

-Przepuszczę, ale zobaczysz kotku, że już niedługo będziesz ze mną w łóżku. Gdzie będziesz mieszkać po przeprowadzce do Rzeszowa?

-A kto ci powiedział, że przeprowadzam się do Rzeszowa?! Za dwie godziny mamy z ojcem pociąg do Gdańska. Nigdzie nie zamierzam się przeprowadzać. I wiesz co ci jeszcze powiem? Kiedy dowiedziałam się, że ojciec będzie u was pracował to ucieszyłam się, że będę mogłam chodzić na wasze mecze, ale teraz chyba zrezygnuję z tego pomysłu, bo nie mam ochoty na ciebie patrzeć.- jest cholernie pewny siebie. Ze zdziwieniem przyznaję, że pewność bijąca przed chwilą z jego sprawiła, że przez chwile w głowie pojawiła się wizja… Jaka wizja?! Puknij się dziewczynko w łeb i wracaj do swoich gdańskich zabawek. Nie dam się wplątać w żadną historię z facetem po przejściach, bo z reguły wszystko zawsze kończy się złamanym sercem albo w najlepszym przypadku podwójną rodziną i koniecznością dzielenia się mężczyzną z inną kobietą. To nie jest wymarzony układ dla mnie. Ja sobie poszukam faceta w moim wieku, który będzie stawiał początkujące kroki w relacjach damsko-męskich. A jeśli nie znajdę odpowiedniego kandydata, to będę skakać z kwiatka na kwiatek. Tak też można…

Była zwykłą dziewczyną  on był ko­biecia­rzem, jednak wie­rzy­li w to, że prze­ciwieństwa się  przy­ciągają. Ona zawróciła mu w głowie jak żad­na in­na, a on był jej pragnieniem, choć jeszcze nie zdawała sobie z tego sprawy...

/Kinga/

Przyszły święta, a wraz z nimi tysiące telefonów i smsów z życzeniami. Nienawidzę tego. Kopiowane rymowanki z Internetu są dla mnie kiczem i nie zaprzątam sobie nawet głowy na to, by na nie odpowiedź. Szczytem był ostatni sms od koleżanki z klasy, która pewnie skopiowała otrzymaną przez siebie wiadomość i wysłała ją dalej. Szkoda tylko, że nie zmieniła frazy „Życzy Adam” na „Życzy Milena”. Już od jakiegoś czasu obiecuję sobie, że święta spędzę z dala od całego zgiełku, w łóżku. Pidżama z Myszką Mickey i laptop na kolanach to mój wymarzony zestaw i będę uparcie dążyć do tego, by wreszcie się spełnił.

-Kinga! Choć pomożesz ubrać nam choinkę!- słyszę krzyk młodszej siostry, która woła mnie do pomocy. Zawsze gdy schodzę do Natalki i Kacpra, to ku nieszczęściu zaczynam czuć magię świąt i daję się wciągnąć w tę całą pogoń za świątecznym klimatem. Dziś tego nie zrobię. Tala się pewnie obrazi, zaraz przyjdzie Kacper i będzie całował moje policzki, by mnie namówić do działania, ale będę twarda i nie poddam się.

-Kinga! Musisz iść do sklepu, bo kupiłam za mało makowej masy. W tym roku wszyscy na święta przyjeżdżają do nas i musisz mi pomóc!- w tym momencie załamuję ręce. A miałam taką nadzieję, że wszyscy pojadą do Ostrowca Wielkopolskiego i dadzą mi święty spokój, a tu cała rodzina Adamsów zwali mi się dosłownie na łeb. Przyjedzie babcia Jadzia i dziadek Gienek. Na pewno pojawi się Krzysiek, na całe szczęście już bez tej swojej Dominiki. Niby nie tak dużo, ale zawsze.

-Kinga! Wejdź na strych i poszukaj światełek na zewnątrz, bo chciałbym powiesić je na balkonie!- i kurwa jeszcze co?! Może mam wyjść i ulepić bałwana, powiesić na kominku skarpetki, by Święty Mikołaj miał zostawić gdzie świąteczne podarki?! Niedoczekanie!

-Nigdzie nie idę! Nie ruszam się ze swojego pokoju przez całe święta!- zamknęłam teatralnie drzwi, mając nadzieje, że słychać je było na parterze. Rzuciłam się zdesperowana na łóżko i chwyciłam za telefon. Telefon do Toli jest w tym momencie wskazany. Wybiłam ciąg cyferek i kiedy tylko zdałam sobie sprawę, że moje połączenie zostało odebrane, zaczęłam nawijać jak katarynka. Pewna, że po drugiej strony moich żali słucha przyjaciółka, ciskam przekleństwami jak szewc, klnąc świat na czym stoi. Na koniec się rozpłakałam i czekałam na jakąś zbawienną radę z ust przyjaciółki. Co usłyszałam? Głos Bąkiewicza! Jestem pojebana! Zerwałam się na równe nogi i zaczęłam gorączkowo tłumaczyć. Nie wiem jakim cudem pomyliłam numer Toli z jego numerem. Nie powiem, ale cały czas piszemy ze sobą kilka smsów dziennie, ale żeby aż tak?

-Przepraszam cię jeszcze raz. Byłam przekonana, że dzwonię do Toli. Skoro jednak już zadzwoniłam do ciebie to powiedz co słychać?- czy mnie to obchodziło? Niekoniecznie, ale nie chciałam się rozłączać tak bez słowa. Michał miał coś w sobie, że jak opowiadał, to chciało się go słuchać. Nawet jak nie miałam ochoty w tym momencie ochoty słuchać o przygotowaniach do meczu w Plus Lidze, ale on robił to w taki sposób, że potrafił zainteresować. Zwłaszcza kiedy opowiadał o wygłupach na treningach. Jestem zawsze pierwsza do tego by nie zamulać, nawet w sytuacjach kryzysowych i wymagających powagi.

-Nie długo będziemy w Gdańsku. Może zechciałabyś się ze mną umówić na kawę?

I jeszcze co?! OK, pogadaliśmy sobie trochę, ale nie zapędzaj się tak. Przecież ty masz dziewczynę, a chcesz się ze mną na kawę umawiać? Ja nie lubię bawić się w tandemie.- a jego to pewnie jara, że tam dziewczyna, w on się umawia na kawki i herbatki z innymi po całej Polsce. Tola mówiła, że skoro ma dziewczynę, a mi proponuje jakieś spotkania to znaczy, że nie ma czystych intencji.

-Przyjdź na mecz i potem nie uciekaj zbyt szybko. Nie będziesz musiała iść ze mną na kawę, ale przyjdź na mecz.

To chyba nie jest dobry znak, że nie potrafię mu odmówić. Oczywiście do telefonu to mogę poszczekać i powiedzieć, że jeszcze się zastanowię, ale i tak wiem, że zamelduję się na Ergo Arenie. Zbyt niebezpiecznie mnie ciągnie w jego kierunku. Najlepsze jest to, że nie mam z kim o tym pogadać. Tola od feralnego wyjazdu do Rzeszowa nie jest w najlepszym humorze, a z tego co wiem to dziewczyna wyczekuje kolorowych, a to jeszcze potęguje jej złość. Ona i ja mamy to szczęście, że musi zmagać się z dość silnie przebiegającym napięciu przedmiesiączkowym. Chociaż właściwie to nie my musimy się z nim zmagać, a nasi bliscy. Jakby jej teraz powiedziała, że chcę się spotkać z Michałem, to podejrzewam, że całe jej osiedle słyszało by odpowiedź na moje rozterki. Opowiem jej wszystko, jak trochę jej przejdzie. Do rodziców też nie mam co iść. Oni nawet nie wiedzą, że utrzymuję z siatkarzem jakikolwiek kontakt. Już widzę minę taty gdy dowiaduje się, że jego córka smsuje z 31-letnim mężczyzną i nie jest to Łukasz Kadziewicz. Zawał na miejscu i do tego rozległy.

A co by powiedział mój wujek na to, że chciałabym z nim porozmawiać? Nie mam nic do stracenia. Bagatelizuję nawoływania taty, który dość poważnie oznajmia mi, że jeżeli zaraz nie zabiorę się do pracy, to o Mikołaju w tym roku mogę pomarzyć. Chyba zapomniał, że mam 18 lat i nie bardzo ruszają mnie tego typu groźby. Problem w tym, że Krzysiu nie odebrał ode mnie telefonu. Próbowałam  jeszcze dwa razy w odstępach czasowych około 10 minut i za każdym razem odpowiadała mi automatyczna sekretarka. Spasowałam i postanowiłam zejść na dół i trochę pomóc rodzinie. Pewnie zaraz poczuję magię świąt i z mojego planu nie pozostanie nic, ale tak to już jest jak się ma taką rodzinę jak ja. Taką zajebistą… Justyna w kuchni przygotowuje najlepsze na świecie pierniki, a Natalka bacznie ją obserwuje i pomaga jak może. Obie są umorusane mąką, ale nie przeszkadza im to w radosnym nucenia świątecznej piosenki z reklamy Coca-Coli. Stery w ubieraniu choinki przejął Kacper. Stojąc na drabinie zawieszał bombki i kolorowe łańcuchy na górnych partiach świątecznego drzewka. Tata stał na balkonie i siłował się z lampkami. Pamiętam czasy, kiedy uwielbiałam siedzieć w oknie i przyglądać się ich migotającym barwom. To dla mnie kiedyś cały dom musiał być obwieszony do granic możliwości. Tacie weszło to w nawyk i co roku bez gadania, choć zawsze z moją pomocą, zawieszał kolejne komplety. Niech i w tym roku tradycji stanie się zadość. Założyłam kurtkę i wyszłam na balkon.

-Dobrze, że jesteś. Tam na dole w pudełku są te twoje ulubione światełka. Chce je powiesić na tamtym drzewku.- robię to, o co mnie prosi. W sumie to mogłabym powiedzieć o tym, że piszę z Michałem. Zawsze starał się mnie zrozumieć, choć nie zawsze mu to wychodziło. Poczekam aż zejdzie z drabiny, bo nie chcę odpowiadać za to, że spadnie z wrażenia i rozbiję sobie głowę na balkonowych schodach.

-Powiesz mi sama czy mam to z ciebie wyciągać?- czasem przeraża mnie fakt, że tak dobrze mnie zna. Najlepiej ze wszystkich znanych mi osób. Nawet Tola mu nie dorównuje, choć mówię jej prawie o wszystkim. Tacie nie muszę. Nie wiem tylko czy powinnam mu o tym wszystkim mówić. Zawsze mogę udać głupią i powiedzieć, że wszystko jest w porządku. Problem w tym, że nic mi to nie da. Nurtuje mnie osoba Bąkiewicza od czasu, w którym stanął na mojej drodze. Początek nie był łatwy i ciągle miałam wrażenie, że szatyn szuka naiwnej frajerki, ale z dnia na dzień jego zachowanie mocno odbiegało od tego schematu.

-Nie myśl, że się zakochałam czy coś z tych rzeczy. Po prostu pojawił się ktoś, kto nie może wyjść z mojej głowy, ale nie jestem do końca przekonana do jego osoby…- no bo facet ma dziewczynę i jest ode mnie tyle lat starszy. To nie chodzi o to, że dla mnie robi to jakąś różnicę, bo nie robi, ale dla mojej rodziny na pewno będzie to sytuacja nie do zaakceptowania. Zamiast szukać tych świecidełek w pudełko, beznamiętnie przerzucałam jego zawartość w rękach. Tata zszedł z drabiny i ukucnął obok mnie.

-Mówisz tak tajemniczo, że zaczynam się bać. Znam tego chłopaka?- chłopaka? Raczej mężczyznę. Dojrzałego i w dodatku zajętego. Co ja mam mu powiedzieć mu odpowiedź na to pytanie? Przecież go zna. Jeśli odpowiem twierdząco, to on będzie dotąd drążył temat, aż w końcu będę zmuszona mu powiedzieć. Nie ma sensu przed świętami siać zbędnego fermentu.

-Znasz, ale naprawdę nic takiego. Wiesz jakie my kobiety jesteśmy, lubimy sobie wiele rzeczy wyolbrzymiać i koloryzować. Zawieśmy lepiej te lampki i wracajmy do domu, bo trochę mi zimno.- to nie jest jeszcze odpowiedni czas na rozmowę. Poczekam najpierw do tego meczu i zobaczę jak będzie się przedstawiać sytuacja. Może do tego czasu uznam, że dziecinnie się zauroczyłam? Jest to najbardziej prawdopodobna opcja.

-Wiesz, że mi możesz powiedzieć wszystko. Kochanie nie myśl, że kiedy ja jestem w Niemczech, to już o was nie myślę i nie jestem w stanie pomóc. Czasem zwykła telefoniczna rozmowa może wiele zmienić. Ważna jest świadomość, że ktoś jest, nawet jeśli setki kilometrów od nas. Nigdy ci tego nie mówiłem, ale mi niesamowicie pomaga świadomość, że was mam. Życie sportowca to nie są tylko i wyłącznie piękne chwile, gdzie błyszczy w świetle fleszy, a jego zdjęcie pojawia się w gazetach. Jak się jest na szczycie to ma się wielu przyjaciół, a jak się przegrywa, to tylko tych prawdziwych…

-Gadasz jak Mariusz tato. Ze mnie to jest taki kibic…- jak z koziej dupy trąba. Nie sikam z wrażenia na myśl, że zajmuję najlepsze miejsce podczas meczu, gdzie mogę obserwować w dogodnych warunkach sportowe widowisko. Nie rwę włosów z głowy, gdy przegrywamy ważny mecz. Jestem obok. Tak naprawdę przeżywałam raz w życiu tylko dwa mecze, w obydwu nasza drużyna stawała naprzeciwko Chorwacji. W jednym z nich mój tata stracił zęba w starciu z chorwackim zawodnikiem. Po meczu przedarłam się do niego i powiedziałam co o nim myślę. Na całe szczęście wulgarne słówka z języka angielskiego opanowałam do perfekcji już w szkole podstawowej. Drugi mecz to ten, w którym Karol Bielecki stracił oko. Nikt mi nie wytłumaczy, że to jest sport i takie rzeczy się zdarzają. Chorwaci grają w chuj chamsko i bez żadnych barier, nie patrząc w ogóle na przeciwnika. Wtedy też pierwszy raz w życiu popłakałam się na hali.

-Najlepszy z ciebie kibic na świecie. Kto groził Chorwatom, że jeśli jeszcze raz zrobią coś twojemu tatusiowi to będą mieli z tobą do czynienia?- no wtedy nie powiem, ale porywałam się z motyką na słońce i groziłam chłopakom z Chorwacji. Oczywiście miałam tyle oleju w głowie, by nie startować z nimi z pięściami, bo jakby mnie któryś trafił, to pewnie dziś nie miałabym tylko jednego zęba, ale całej „szuflady”. Może i nie znam się na piłce ręcznej tak jak trzeba, ale mojemu ojcu i wujkowi krzywdy nikt bez karnie nie będzie robił.

-Ktoś tu do mnie dzwonił dziś, a ja od razu przyjeżdżam z odsieczą! Witam moją ukochaną bratanicę!- w drzwiach od balkonu stał Krzysiek. Rzuciłam lampki na zalegający w ogrodzie śnieg i pobiegłam się z nim przywitać. Mam z nim świetny kontakt i strasznie mocno go kocham. Jak byłam mniejsza to dumnie twierdziłam, że zostanę jego żoną. Z biegiem lat dowiedziałam się, że to nie możliwie i z ogromnym żalem pogodziłam się z tym. Zaznaczyłam jednak, że nawet jeśli będzie miał żonę i dzieci, to dla mnie też musi od czasu do czasu znaleźć trochę czasu. Boję się, że to właśnie dlatego do tej pory nie znalazł sobie jeszcze żadnej dziewczyny.

-Będziemy musieli pogadać. I wiesz to jest rozmowa z serii „top secret”…- czyli pod ścisłą ochroną przed tatą. Jemu będę mogła powiedzieć o wszystkim, bo on jest taki, że nie będzie podnosił alarmu i siał paniki. Może i jestem wkurzona na tą całą świąteczną krzątaninę, ale rodzina to jest jednak rodzina i niezmiernie się cieszę, że będziemy w tym czasie wszyscy razem…

Przypadki nie istnieją. Wszystkie rzeczy, które się zdarzają, zdarzają się w jakimś celu.

~*~

I tak to będzie wyglądać moje drogie... Doszłam do wniosku przez ostatnie dni, że narzuciłam sobie zbyt surowy rygor jeśli chodzi o opowiadania. Wpisywanie dnia dodania czegoś nowego w kalendarz sprawiło, że blogi stały się przykrym obowiązkiem, a miały być przyjemnością. Od dziś koniec z tym... Oczywiście nie będzie tak, że nie będę dodawała nic nowego miesiącami. Tak źle nie będzie, ale tak jak było ostatnio też nie...

Pozdrawiam i do napisania :***

Urywki, urywki...

-Ale przyznaj szczerze, że miałeś na nią ochotę?

-Przyszłam do pani, bo Kinga prosiła o coś do picia i jedzenia. Pan Alek chyba za dużo wypił i coś sobie ubzdurał względem mojej osoby. Będzie chyba lepiej, jeśli wezmę co trzeba i wrócę na górę.

. Mając na milimetry jego usta, a za sobą kilkanaście osób wpatrzonych w nas jak w obrazek spanikowałam i uciekłam, a w głowie kołatały mi się słowa „ You are my fire, you are desire”, które siatkarz śpiewał mi wprost do ucha…