X

/Michał/

Zdaję sobie sprawę z tego, że więź między mną i Kingą nie powinna się narodzić, ale nic nie poradzę, że nie potrafiłem i nadal nie potrafię nad tym zapanować. Z dnia na dzień czuję, że szatynka absorbuje mnie swoją osobą coraz bardziej, a ona z dnia na dzień urwała ze mnę kontakt. Zacząłem się zastanawiać czy ma to coś wspólnego z tym, że na tej naszej niby randce za szybko przeszliśmy o poziom niżej. Tonący przecież brzytwy się chwyta, a ja próbowałem w jakiś logiczny sposób wytłumaczyć sobie nieodebrane telefony i brak jakiegokolwiek sygnału z jej strony. Nieśmiało też wspominała coś o swojej studniówce, a ja po cichu snułem plany na to, że będę jej towarzyszył podczas tej imprezy. Na zegarze dochodzi godzina 20, Kinga jest już pewnie po polonezie, a ja w drodze do Gdańska. Jeśli się sprężę, to będę na miejscu przed północą. Już na miejscu napiszę do niej, by wyszła przed salę. Piratem drogowym nie jestem, szybka jazda nie jest moim konikiem. Zdecydowanie stawiam na bezpieczeństwo. Droga, którą mam do pokonania, skłania mnie do refleksji. Zastanawiam się czy gdzieś przypadkiem nie popełniłem błędy, czy nie powiedziałem za dużo. Mając na uwadze to, że Kinga jest zdecydowanie młodsza ode mnie, starałem się zachować umiar i nigdy nie zaplanowałem niczego, co mogłaby uznać za próbę wykorzystania jej. Mam nieodparte wrażenie, że ten pocałunek po meczu sprawił, że mimo wszystko przestraszyła się i wolała wycofać, niż brnąć w to dalej. Nawet jeśli chce zakończyć tę znajomość na tym etapie, na którym się znajduje, to wolałbym to usłyszeć w twarz niż się tego domyślać…

…stoję pod salą bankietową, w której odbywa się studniówkowy bal. Poinformowałem Lijewską smsem, że tutaj jestem i chciałbym chwilę porozmawiać. Wcześniejsze próby nawiązania z nią telefonicznej rozmowy spełzły na niczym, bo nie odbierała telefonu. Na wiadomość nie odpisała, ale tak łatwo nie zamierzałem się poddawać. Mój pech polegał na tym, że nie mogłem stać na parkingu dla gości, bo szanowny pan ochroniarz nie miał mnie na liście zaproszonych , więc dla niego byłem tylko i wyłącznie osobą trzecią, która nie ma prawa w tym miejscu się znajdować. Wycofałem się samochodem i stanąłem po drugiej strony ulicy, na poboczu. Stąd już nikt nie może mnie odprawić, a mimo wszystko mam dobry wgląd na sytuację i nie ma mowy, bym nie zauważył Kingi wychodzącej na zewnątrz. W pewnym momencie wszyscy zniknęli za drzwiami wejściowymi, a ochroniarze schowali się w swoim samochodzie. Nie zamierzałem próbować dostać się na ten parking, bo w gruncie rzeczy nie było to konieczne. Na dźwięk dzwoniącego telefonu podskoczyłem z nadzieją, że adresatką połączenia jest Kinga. Mylne były me przypuszczenia, bo po drugiej stronie odezwał się Kadziewicz. Jak na chwilę obecną był jedynym wtajemniczonym w moją zażyłość z szatynką. On jeden daje mi pewność i komfort dyskrecji, ale też zawsze służy dobrą radą i pomocą.

No i co Misiek? Rozmawialiście już?

-Nie. Nie odbiera ode mnie telefonów, więc napisałem jej wiadomość i czekam na nią. Mam coraz mniej nadziei na to, że coś z tego wyjdzie.- w rozmowie z nim zorientowałem się, że nie zabrałem ze sobą dokumentów. Przejechałem połowę Polski bez prawa jazdy i dowodu rejestracyjnego. Jestem zajebisty po prostu.

Nie masz wrażenia, że to zbyt nagle się między wami urwało. Mi samemu na myśl ciśnie się nic innego na usta jak to, że o wszystkim dowiedział się Marcin i to on zabronił jej kontaktu z tobą.

Nie myślałem o tym, bo wydaje mi się ta opcja być mało realną. Gdyby o wszystkim dowiedział się jej ojciec, to podejrzewam, że osobiście chciałby do mnie dotrzeć i wytłumaczyć, że mam się trzymać od jego córki z daleko. Przecież nie jestem anonimową osobą i nie miałby żadnych problemów, by mnie namierzyć.

-Nie wiem Łukasz co jest grane, ale dziś wszystko się powinno wyjaśnić. Będę kończył, a ty tak tego wszystkiego nie przeżywaj, bo czas pokazał, że chyba gra nie była warta świeczki.- może zbyt pochopnie ją osądzam, ale nie wiem już sam co mam o tym wszystkim myśleć. Kadziu od początku jest wtajemniczony i można powiedzieć, że dopinguje moje poczynania, ale chyba nie przewidział, że Kinga mogłaby nie potraktować mnie poważnie. Jemu się wydaje, że jego złote rady są kluczem do sukcesy w każdej sytuacji. Owszem, wiele razy dość efektywnie spędzałem czas z kobietami po zostawaniu się do jego wskazówek, ale jak widać od każdej reguły są wyjątki. Zaraz po środkowym skontaktować się ze mną chciał Winiar, ale jego połączeniu zignorowałem, bo moich uszu doszedł jakiś dziwny dźwięk, coś na wzór tłumionego krzyku. Siedząc w samochodzie rozejrzałem się dookoła, ale nie zauważyłem nic niepokojącego. Uznałem, że to pewnie od nadmiaru głośnej muzyki, która przedzierała się do mnie z sali przez otwarte okno w samochodzie. Ten głos stawał się coraz bardziej słyszalny i już w ogóle nie miałem problemów, by stwierdzić, że musi on pochodzić z ludzkiego gardła. Wyszedłem z samochodu i byłem pewien, że coś niedobrego musi się dziać w obrębie hotelu „Parada”. Uśmiechnąłem się ironicznie na widok tabliczki wiszącej na bramie „Obiekt monitorowany i strzeżony”. Chwyciłem za bramę i chciałem ją otworzyć, ale była zbyt masywna. Jest najprawdopodobniej otwierana i zamykana automatycznie, więc moje próby otworzenia jej są od samego początku spisane na straty.

-Ile razy mam panu powtarzać, że nie mogę pana wpuścić. Pan już chyba studniówkę ma za sobą, wiec teraz niech inni się bawią.- na horyzoncie pojawił się napakowany jak PKS na Jasną Górę ochroniarz, z łysą głową i i karczychem, jak fałdy kopalniach odpadów w Bełchatowie.

-Nie słyszy pan, że ktoś krzyczy? To chyba wy jesteście tu od pilnowania porządku, a nie siedzenia w samochodzie i brania za to kasy.- mięśniak zbliżył się do mnie z szelmowskich uśmiechem na ustach.

-Proszę pana… Owszem słyszę te wrzaski, ale to pewnie jakaś lalka przedobrzyła z alkoholem i wkładając palca w buzię, próbuje pozbyć się jego nadmiaru. Nie wie pan, że na takiej imprezie, gdzie alkohol jest zakazany, leje się strumieniami?- mnie zaraz zaleje krew. Czując, że nic nie wskóram, chcę wrócić do samochodu, gdy rozpoznaję głos, wołający w tym momencie o pomoc.

-Teraz też pan powie, że takie odgłosy wydaje wymiotująca osoba?- dopiero teraz ochroniarz dostaje wyraźny sygnał, by interweniować. Z samochodu wychodzą jego koledzy po fachu, ale robią to wszystko tak ospale, że nie zamierzam stać w miejscu i się temu przyglądać. Że też wcześniej nie wpadłem na pomysł, by przeskoczyć tę bramę. Wziąłem krótki rozbieg i pokonałem ją. Niestety teraz nie było nic słychać i nie wiedziałem, w którą stronę iść, by ją znaleźć. Bałem się. Tyle się przecież słyszy o gwałtach i tego typu historiach.

-Ratunku!!!- przekonany, że głos musi dochodzić z boku hotelu, biegłem tam razem z ochroniarzami. Na miejscu zobaczyłem leżącą na ogrodowym stoliku Kingę i tyłem stojących do niej dwóch mężczyzn.

-Zajebę was!- krzyknąłem ze złości i to był mój błąd, bo tym krzykiem dałem im znać o swojej obecności. Pobiegli przed siebie i przeskoczyli płot, tak jak ja wcześniej bramę. W pogoń za nimi udało się dwóch ochroniarzy, a ja w tym czasie podszedłem do Kingi. Płakała. Zanosiła się płaczem. Z jej górnego kącika ust spływała strużka krwi, plamiąc jej szyję. Chciałem ją dotknąć, ale wzdrygnęła się. Jej ciało było zimne jak lód. Ściągnąłem swoją kurtkę i nakryłem ją. Widać, że jest wystraszona, ale nie odtrąciła tego gestu, wtulając się w materiał ubrania. Nawet nie wiem kiedy, obok nas pojawiła się dyrektor liceum informując, że lada chwila powinna się tu pojawić policja. Pytała mnie skąd się tu wziąłem. Musiała znać mnie i moje nazwisko, ale zupełnie nie zwracałem na to uwagi. Teraz liczyła się tylko Kinga.

-Policja już jest. Pytają czy dziewczyna może przejść do ich radiowozu czy muszą tu wjeżdżać? Nie ma sensu robić niepotrzebnego zamieszenia, więc…- rozumiem co ma na myśli i w tym momencie się z nim zgadzam. Podchodzę do szatynki i delikatnie próbuję objąć ją ramieniem, by nie wystraszyła się.

-Kinguś nie bój się mnie, to ja. Chodź musimy iść, bo przyjechała policja i chcą z tobą rozmawiać. Musisz im powiedzieć wszystko co się stało, bo inaczej nie złapią tych, którzy cię…- nie dokończyłem, widząc jej łzy w oczach i drżące ciało. Przylgnęła do mnie mocniej. Nie powiedziała nic. Wziąłem ją w ramiona i niosłem. Przed hotelem stała funkcjonariuszka policji. Postawiłem Kingę na ziemi, ale ona nie wyszła z moich ramion.

-Pojedziemy na komisariat. Tam jest psycholog, wezwiemy też lekarza. Jeśli pan chce, to może jechać z nami, bo widać, że jest pan jej bliski i może w pana obecności uda nam się z nią porozmawiać.- policjantka jest wyraźnie nam życzliwa, zwłaszcza Kindze. Niczego na niej nie wymusza, niczego nie żąda. Okryłem szczelniej jej ciało swoją kurtką i poszedłem z nią do radiowozu. Z hotelu wybiegła Tola. Widząc przyjaciółkę nie musiała o nic pytać, wiedziała co się stało.

-Dopiero lekarz stwierdzi czy doszło do gwałtu czy tylko jego próby. Nie mniej jednak takie wydarzenie może mieć ogromny wpływ na tak młodą kobietę i potrzebna jest jej od razu natychmiastowa pomoc jak i wsparcie ze strony najbliższych. Trzeba poinformować jej rodziców…- pani dyrektor poinformowała, że już to zrobiła. Jej macocha już jechała na komisariat, gdzie teraz jechaliśmy my. Policjanci siedzieli z przodu, a ja z Kingą z tyłu. Dziękowałem Bogu w tym momencie, że zdecydowałem się na ten przyjazd, bo gdyby nie to, że się tym wszystkim zainteresowałem, to być może stała by się jeszcze większa tragedia, niż stała się teraz…

Gwałt nie tylko zostawia uraz fizyczny,

niszczy też psychikę,

ot­wierając w niej drzwi no­wego cierpienia,

za który­mi sza­leje ogień... połykając wszystko.

Cier­pisz, krzyczysz.

Chcesz dos­tać jak naj­szyb­ciej klucz.

Klucz, który jest czasem. 

/Tola/

Ostatnie dni to jakiś koszmar, które najchętniej wycięłabym ze swojego życiorysu. W głowie mi się nie mieści, że coś tak okropnego mogło stać się mojej Kingusi. Mam do siebie okromny żal, że spuściłam ją z oczu i kazałam wyjść na spotkanie z Bąkiewiczem. Gdyby nie ten jego przyjazd to może nic byś się nie stało. Można też gdybać, że gdyby nie jego przyjazd, to być może nikt by nie zauważył, że coś się stało. Tych ochroniarzy, którzy mieli pilnować porządku to najchętniej bym rozszarpała i powiesiła za jaja na suchej gałęzi. Mieliśmy być tam bezpieczni, a stało się coś takiego. Najgorsze jest to, że nie wiadomo kto to zrobił, ale musiał być to ktoś z naszej szkoły bądź z osób towarzyszących, bo niby nikt inny nie miał wstępu na teren hotelu „Parada”. Tego akurat pilnowali pieczołowicie. Szkoda, że w przypadku mojej przyjaciółki zachowali się tak opieszale, wrzucając jej krzyki do jednego worka, razem z najebanymi dziewczynami.

Chciałabym jej jakoś pomóc, ale nie potrafię. Obie miałyśmy tyle planów na ferie, a nic z nich nie wyjdzie. Byłam wczoraj u niej, ale nie chciała mnie widzieć. Pani Justyna dała mi wyraźnie do zrozumienia, że moja obecność nic nie wskóra, bo nikt na razie nie może do niej dotrzeć. Nie mogłam słuchać o tym, że Kinia budzi się w nocy z krzykiem i nie może zasnąć aż do rana, płacząc w poduszkę. Bezsilność jest najgorsza. Chciałabym powiedzieć jej, że gdybym tylko mogła, to pomściłabym jej krzywdę w każdy możliwy sposób, ale obie wiemy, że to tylko puste słowa w takich sytuacjach brzmiące jeszcze banalniej niż zwykle. Powiedziałam jej wczoraj, że gdyby tylko chciała, to jestem na jej wezwanie i zawsze może na mnie liczyć. Nie odpowiedziała mi nic, smętnie patrząc na padający za oknem śnieg. Coś zakuło mnie w sercu, ale nie mogłam myśleć wtedy o sobie. To nie ja zostałam w brutalny sposób pozbawiana dziewictwa i to nie ja przeżyłam najgorszy dzień w swoim życiu. Przy tym co stało się Kindze, moje problemy wydają się takie idiotyczne. Przez to wszystko zapomniałam nawet o tej sytuacji z Alkiem. Będę musiała go teraz widywać, bo wybieram się na całe ferie do Rzeszowa. Oczywiście na początku nie chciałam się zgodzić na propozycję taty, bo nie chciałam zostawiać przyjaciółki samej, ale pani Justyna zasugerowała, że moja obecność nie wiele tu zmieni, bo Kinga na pewno nie chciałaby, bym przez jej osobę marnowała okazję na spędzenie czasu z ojcem. W końcu dałam się przekonać. Z walizką w ręku stoję na dworcu i czekam na swój pociąg. Będąc już w przedziale, zakładam na uszy słuchawki i słucham muzyki. Jak na złość na karcie pamięci mam same smęty. Gdzieś w połowie drogi dostaję wiadomość od taty, że z dworca odbierze mnie Alek. Już nawet nie mam siły by się denerwować, że znów będę blisko niego. Piosenka Nickelback „Lullabay” zawsze przyprawia mnie o łzy, a w obecnym stanie to już w ogóle o łzy nie trudno, więc wolę schować telefon do kieszeni, by nie rozkleić się przed obcymi ludźmi. Chociaż czy w pociągu ludzie są sobie obcy? Zawsze z dużym zaciekawieniem przyglądam się sytuacjom, w których pierwszy raz widzianym osobom opowiada się swoje życiowe historia, a rozmowa wcale nie jest wymuszona. Zaczyna się rozmawiać o pogodzie, a potem to już jakoś leci. Mi taka sytuacja przytrafiła się właśnie teraz. Obok mnie siedzi staruszka z wnuczką na kolanach. Urocza blondyneczka ze zmęczenia zginęła w ramionach Orfeusza, więc babcia mogła się oddać rozmowie. I wcale nie zaczęła tematu o krzywdzącej opinii na temat ojca Rydzyka oraz nie mówiła o tym, że obecny świat przewrócił się do góry nogami.

-Masz chłopaka moje dziecko?- nie wiedzieć czemu wcale nie krępuję mnie to pytania. Starsza pani nie ma problemów ze słuchem i nie krzyczy mi do ucha, więc możemy prowadzić naprawdę dyskretną rozmowę. Skąd w ogóle to pytanie? Sama nie wiem kiedy zeszłyśmy na temat roli miłości w życiu człowieka. Ona mówiła mi coś o swoim zmarłym mężu, którego kochała nad życie. Bez większych ceregieli przyznała, że miała w swoim życiu moment, w którym wybrała złą drogę. Pojawił się inny mężczyzna, który zawrócił jej w głowie i dała się ponieść emocjom. Popatrzyłam na nią zdziwiona. Wydawało mi się,, że kiedyś to nie było tego typu historii, a jak już zdrada, to tylko ze strony mężczyzny. Jak widać nie tylko teraz światem rządzi wyuzdanie i rozpusta.

-Nie mam.

-Przepraszam, że taka wścibska jestem, ale tak już mam. Mam też taki dar, że od razu rozpoznaję co komu siedzi w duszy i widzę, że musisz mieć jakieś problemy i tak sobie pomyślałam, że może z twoim chłopakiem coś jest nie tak…

-Moja przyjaciółka została zgwałcona i strasznie się o nią boję, bo chciałabym jej pomóc, a nie wiem jak…- w tym momencie się rozpłakałam. Naprawdę rzadko mi się to zdarza, najczęściej z bezsilności. Ze złości krzyczę, a z bezsilności płaczę. Pani Helenka, bo tak jest na imię starszej pani, zagarnęła mnie do siebie ramieniem i przytuliła. Jej wnuczka nieznacznie się poruszyła, więc musiała nieco zwolnić uścisk. Poczułam się przy niej tak bezpiecznie. Nikt dawno mnie tak nie przytulił. Ostatnio to chyba tak naprawdę przytuliła mnie Kinga, gdy byłam na siebie wściekła za tę akcję z Białorusinem. Moja mama się do takich rzeczy nie nadaje. Próbowała mnie pocieszać po tym co się stało na studniówce, ale nie wychodziło jej. Szczyt złości osiągnęłam gdy stwierdziła, że najważniejsze jest moje bezpieczeństwo, a Kinga powinna na siebie bardziej uważać. Trzasnęłam wtedy drzwiami i wyszłam z domu.

-Musisz jej pokazać, że może na ciebie liczyć, ale narzucaniem się nic nie zdziałasz. Dla niej to teraz jest na pewno ogromna tragedia i pewnie trauma na całe życie, ale jak będzie miała blisko siebie przyjaciół i rodzinę to z tego wyjdzie…- każde jej słowo dawało mi tyle pocieszenia. I jak tu nie wierzyć, że obcy człowiek czasami pomoże bardziej, niż najbliższa osoba? Moja osobista matka nie potrafiła na mnie wpłynąć, a pani Helenka już tak. Aż z tego wszystkiego ucałowałam jej policzek. Okazało się, że ona również jechała do Rzeszowa. Nie znam jeszcze tego miasta, ale powiedziałam jej w które konkretnie miejsce jadę, a ona rezolutnie stwierdziła, że mieszka niedaleko razem z córką i zięciem. Zaoferowałam się, że będzie mogła razem z małą Anią zabrać się ze mną i Alkiem. Mam nadzieję, że siatkarz nie będzie miał żadnych obiekcji, ale przecież miejsce w samochodzie będzie miał, a skoro to jest po drodze, więc co to za problem?

Wysiedliśmy na dworcu po godzinie 14. Ania była głodna i chciało jej się siku. Pani Helenka wyglądała na bardzo zmęczoną, więc to ja zaprowadziłam małą do łazienki, ale najpierw zaprowadziłam ją do samochodu Akhrema. Był jakiś niepocieszony, ale nie zwracałam na to uwagi. Przyjechał sam, więc nie może się wykręcić brakiem miejsca w aucie. Wysikana Ania nie była już tak marudna, za to nie w humorze był teraz siatkarz. Po bezpiecznym odstawieniu pani Helenki i jej wnuczki pod dom, zapytałam go o co mu chodzi.

-Nie ważne.-burknął pod nosem. Kazałam mu zatrzymać samochód, bo nie lubię takich niewyjaśnionych sytuacji. Zjechał na pobocze.

-Powiedz mi co jest grane i nie ściemniaj, bo przecież widzę, że coś jest nie tak. Chodzi o to, że musiałeś podrzucić panią Helenkę do domu?

-Przestań! Nie chodzi o to.

-No to oświeć mnie, bo nie rozumiem.- liczyłam na to, że coś mi wytłumaczy i wyjaśni, a on zaczął mnie całować. Nie mogłam nawet złapać powietrza, bo robił to w sposób tak zachłanny i pewny siebie. Mój język lawirował razem z jego językiem, tańcząc we wnętrzu mojego gardła.

-Wkurza mnie to, że tak strasznie mnie pociągasz i nie możesz wyjść z mojej głowy. Wiesz jaki byłem na siebie wściekły za to jak cię wtedy potraktowałem. Pożądam cię od pierwszego spotkania, a zachowałem się wtedy jak dupa wołowa.- on był na siebie zły?! No niech mnie nawet nie rozśmiesza, bo to ja zrobiłam z siebie przed nim pośmiewisko. Nie powiem, że jego słowa nie zrobiły na mnie wrażenia, bo zrobiły. Nie miałam pojęcia, że mu się podobam. Szkoda, że pewnie tylko fizycznie…

I znów to sa­mo. Zbyt szyb­ko łomoczące ser­ce, nadzieja pędząca na swych skrzydłach, chwi­la błogiego uniesienia i... mur nie do przebicia. 

~*~

I jak tu napisać, że wszystko jest w porządku, jak nie jest? Chłopaki przegrali wczoraj z kretesem, nie zachwycili chyba w żadnym meczu Ligi Światowej. Ma być lepiej na ME? Wierzę i mam nadzieję, że tak będzie.

Żadna z Was nie podjęła rękawicy i nie zgadywała co się stało na studniówce. Zaskoczone?

W zakładce POLECANE/SPAM zostawiajcie informacje o nowych blogach i rozdziałach. Mogę powiedzieć, że mam teraz trochę więcej czasu, więc jak macie jakieś fajne opowiadania, to możecie się nimi ze mną podzielić. Możecie też zadawać mi pytania na WYWIADERZE.

Pozdrawiam i do napisania :***

Urywki, urywki...

-Roztrzęsionym głosem proszę, by do mnie przyjechał. Może być jutro, może być za dwa dni, ale go potrzebuję. 

-A czy to teraz ma jakieś znaczenie? Na pewno nie jest mi obojętna i dlatego zostawię wszystko i dziś ruszę w podróż do Gdańska, choćbym miał zostać wyrzucony z klubu.

-Czy z trenera błogosławieństwem czy nie, ale ja jutro na trening nie przyjdę. W dupie w tej chwili mam to, że jest ważny mecz. Są w życiu rzeczy ważniejsze niż siatkówka. I życzę panu, by pan nigdy nie musiał stawać w takiej sytuacji, gdy ktoś z pana bliskich będzie potrzebował pomocy, a pan nie będzie mógł z nim być, bo nie dostanie wolnego w pracy. Tyle mam do powiedzenia.